Ikkje det at eg er spesielt glad i kråker.
For min del kunne verda vore utan den rasen.
I dag rørte likevel kråka meg- eg fekk forståing av at den er eit omsorgsfult vesen med same morsinstinkt som andre skapningar!
For aldri har kråka skrike og flaksa for meg som i dag - eg vart nett som «mannen som gjekk seg i vedaskog» nesten litt redd, sjølv om ikkje eg tenkte like dramatiske tankar som han!
Men kva anna kunne ho gjera enn å skrika og flaksa? Fint lite.
Men det gjorde ho til gagns!
Ikkje kunne eg hjelpa den gråsvarte ballen hennar som låg på stien min og såg på meg med svarte auge. Han var tydelegvis «for tidleg ute»- det er ein del slike…
Ikkje kunne eg hjelpa mora som skreik og raste rundt meg heller
Eg kunne berre koma meg vekk fortast mogeleg!
Det var hjelpa mi….
Den tøffe naturen må rå, men eg håpar det beste for kråka og ungen hennar - Verda tåler ei kråke til!
