Stabbesteinar

Dei var stabbesteinar langs vegen

dei som var der

Dei ville meg vel

Lite og mykje

den jamne pusten

den gode varmen

frå vesle kroppen

som veit så lite

som er så mykje

på bestemorsfanget

tidleg ein fredagsmorgon

Haustkåpe

Fryd deg over meg

seier blåbærlyngen

stolt over si nye kåpe

Eg har gjort mitt

Har vore raus i år

No kler eg meg i jordfargen

Fryd deg over den

den er ekte

Ja, fryd deg over jorda

og ver du også raus

Heimreis

Det set ei lita erle ut for glaset

På den grå grusen

Ei einsleg lita sølvgrå erle

Ho har funne seg ein liten sølepytt

Pussar fjørdrakta si

Pussar, pussar og pussar

Pussar dei grå vengjene

og den kvite bringa si

Tenkjer du å reisa vesle erle

- Klart eg skal reisa

- Alle reiser heim

Ho gjorde eit vengeslag

trekte opp føtene og drog!

Ropte høgare
då svara var enklare
Synet var klårare
då fokus var smalare
- Det freistar å teia i dag

Gamalt venskap

 

Sitja på kvar sin stol

På kvar si side av eit kafebord

Maska må av då!

Sjå kvarandre inn i augene

prata, prata, prata

Smila og le

og kjenna stemma skjelva

Vi har delt mykje

Gjennom viktige fasar i livet

Møtes alt for sjeldan

- og åra går

- og går

Men gamalt venskap varer!

Utover

 Når ein går langs ein smal fjord går ein enten innover eller utover! Slik tenkjer eg det!

I dag har eg gått utover langs fjorden. Over bøar og bygdevegar med snø på!

Eg tek meg i det og tenkjer - er det utover som er vegen å gå i denne verda?

Er det der framtida ligg?

Eg oppdagar at hendene lett legg seg på ryggen medan eg går, og at eg stoppar og snur meg. Ser innover!

«Dei gamle» gjekk på søndagstur med hendene på ryggen. Kvar skulle dei elles gjera av dei når dei ikkje gjorde på noko?

Og eg tenkte- no er eg visst som dei gamle - og ja, eg er då på deira alder - innser eg.

Men eg går utover langs fjorden.

Eg vil gå utover fjorden!

Eg vil tenkja at framtida er utover!

Men eg kjem oftare enn før til å leggja hendene på ryggen- snu meg og sjå innover.

Det ligg så mykje der, og meire vil det koma etter som stega går.

Men framtida ligg utover til det eg endå ikkje har sett!

Fullmåne

Månen lyser opp

her i grisgrende strøk i kveld.

Ingen veglys dempar glansen her

- og fordi eg ofte blir litt undrande i månelyset, så tenkjer eg mine rare og tildels barnlege månetankar.

Månen, den underlege skapningen der oppe

som oppfører seg så

opp og ned

og som openberrar seg på himmelen slik i ny og ne,

og som endå til blir bortimot full på ein onsdagskveld- midt under pandemi og elende i den store vide verda.

Så er det no godt for noko då,

at polet er ope

- slik at månen kan bli full også i januar 2021.

- Men det var vel tullete tenkt!

Han skal no ha takk

for det kalde lyset han sender - ja, for månelyset er kaldt!

Og eg ønskjer han ei god natt.

Eg håpar stjerner og planetar rund han passar på no når kveldsroen fell over Skår

- og eg håpar han ikkje frys langt der oppe i kuldegradene!

Ingen må frysa!

- Men mange frys!

Det er det vondt å tenkja på!

Frys inne i si einsemd.

Frys ute på gater og i skur.

Månen kan lite gjera med det

anna enn å visa seg der oppe

som eit teikn

frå ei betre verd

Ei verd der ingen frys!