Frå minneboka

Ho hadde reist med nattbåt før, og hadde gjort seg sine erfaringar med den reisemåten. Den unge misjonsdama med kvit koffert, gitar og lysbileteapparat hadde tråla bygder, byar og dalar i dei to fylka ho hadde som arbeidsområde. Ho lika ikkje å reisa med buss, bilsjuk som ho alltid vart.

Med båt var det annleis, ho hadde vore heldig med veret på turane sine. Minuset med denne reisemåten var at natta gjekk til reising, og at ho kom fram grytidleg om morgonen dit ho skulle, og dagen som låg framom vart lang.

Ein gråkald morgon gjekk ho av båten før tettstaden hadde vakna. Kaien var som kaiar flest, grå og trist, med ein godt vaksen mann som tok i mot og sende trossa tilbake, og med eit kaldt venteskur med røykelukt og vått golv. I det skuret skulle ho sitja til ho vart henta og køyrt til skulen der ho skulle ha mange misjonstimar.

Båten la frå land, og den unge misjonsdama sat åleine i skuret på kaien. Då "trossemannen" kom inn, spurde han kvar ho kom i frå, og kvar ho skulle. Han tenkte visst at dette ville bli både stussleg og kaldt for henne, og tilbydde dama å koma inn på rommet hans. Blåøygd takka ho ja.

Det vart ein underleg morgon. Ho kom inn på eit gulgrønt trist rom med ein stol og ei seng. "Eg slenge meg nedpå eg" sa han då vi kom inn. Han meinte han trong å sova litt lenger, og la seg så lang han var på senga. Ho sat stille på stolen og undra seg litt.
Men søvnen kom visst ikkje. Han klaga seg over ein arm som verkte, og ho hadde ikkje så mykje å svara på det, men kjente seg ikkje til pass. Ho ville helst gått ut att på venterommet, men ville ikkje vera uhøfleg heller, det var trass alt varmare på dette rommet enn på venterommet. Det fekk stå sin prøve ei stund til.
Så begynte han å prata og fortelja på sin typiske dialekt. Ho hadde alltid funne underhaldning i dialektar, og lika å etterapa dei når ho kom heim og skulle fortelja.
Han fortalde om krig og fattigdom, om søsken og arbeid, og så kom historien om den gongen han hadde skada armen, den som no plaga han. Den soga vart lang og detaljert, og ho ser den tydeleg for seg den dag i dag. Kvar gong ho reiser over dette fjellet, så kjem denne historien for henne. Det var her lukka og armen fekk langvarig skade - kanskje livslang skade - for ein av "trossemennene" langs Norgeskysten.

Kort fortalt så hadde han vore på friarferd over fjellet på ski. Han hadde ramla og øydelagt armen, og streva seg til folk, åleine som han var. Armen vart aldri bra att, og jenta vart aldri hans.

Ho med kvit koffert, gitar og lysbildeapparat sat og lytta, sa ha og ja, ho kunne ikkje anna enn få litt vondt av han, men håpa at klokka skulle gå fort.
Timane gjekk og ho kom seg uskada gjennom det, men ein lærdom rikare vart ho også.

Då ho kom heim og fortalde mor og søstre om denne underlege morgonen, sa mora - "gjekk du inn på rommet hans?" Ho var tydeleg skeptisk i stemma.

I desse metoo-tider skjønar ho at mora vart skeptisk, ho skjøna det forresten alt då, og ho visste med seg sjølv at kom ho hit att ein annan grytidleg morgon, så skulla ho takka høfleg nei.

Dette vart ingen dramatikk!
men eit spesielt minne
for ei som den gong
var ei ung og uerfaren misjonsdame
som sat på ein stol i eit gulgrønt rom
der ein trossemann
med ein dårleg arm
låg på ei seng
og fortalde om livet sitt
som ikkje hadde vorte heilt slik han hadde drøymt om.