Frå minneboka

Med koffert, gitar og lysbileteapparat troppa ho, med sine 21 år på nakken, opp ein sein vinterkveld på slutten av sekstitalet på hurtigrutekaien i Bergen.
I ny vinterkåpe med skinnkrage, og brune nye støvelettar kjente ho seg kledd. Ho var på jobb og skulle på turnè med skulderveska full av leirbrosjyrer, med Bibel og lysbiletekassettar. Ein stad mot nord var målet.
Ho hadde fått lugar! De må vekkja meg i god tid før avstigningsstad, gav ho tydeleg beskjed om til mannskapet. Og med trygg lovnad om det, sovna ho - natta var like rundt hjørnet.

Grytidleg vakna ho - såg på klokka og skjøna at ho ikkje hadde vorte vekt, og at båten var på veg mot ein by ho ikkje skulle til!
Du får finna deg ein buss og reisa sørover att, var svaret ho fekk.
Problemet var at ho ikkje visste heilt kvar ho skulle. Ho skulle bli henta på kaien på den andre staden, og han som skulle henta henne hadde all info ho trong.
Så sto ho der, med den kvite kofferten, den grå gitarposen og lysbildeveska over skuldra, og såg at dei andre som også gjekk av båten, drog sin veg og ho sto att åleine på kaien ein gråkald morgon.
Mobiltida var langt unna, og telefonkioskane sto ikkje nett tett ute i distriktet.

Omsider fann ho ein buss. Ho kjende det som at ho var på reise i "ingenmannsland".
Men det gode er at den som har vore ute på reise før, har sine venner. Bussen kom til ein stad der ho hadde vore på oppdrag tidlegare. Der fann ho eit hus ho hadde "budd i", banka på døra og vart teke hjarteleg i mot. Ho fekk mat og seng og kvile, og vart sett på ein ny buss då det tok til å mørkna av kveld att. Det gode denne gongen var at ho hadde ein stad og eit namn i veska.

På endestasjonen sto det ein einaste taxi - Kan du køyra meg til Marta Mo (oppdikta namn), spurte ho. Kva for ei av dei, spurde han. Kva skal du? Eg skal på misjonsforeining, svara ho. Ok, eg veit kvar du skal, sa han og køyrde oppover lia over bygda.
Her bur ho sa han - ho betalte, og kjende seg spent. Bilen køyrde, og vintertunet såg så tomt ut. Det hadde blitt mørkt, og det hadde klåra opp. Månen sto over dei kvitkledde, svarte fjella, og ein augneblikk vart det storslått for henne!
Ho banka på døra - ingen svar. Ho opna døra og kom beint inn på eit kjøkken med ein stor vedkomfyr som blikkfang. Men ingen å sjå.
Så gjekk ho mot fjøset. Opna forsiktig døra, og kjende fjøslukta omslutta seg. God kveld, sa ho til mannen som møtte henne med eit spørjande blikk. Bur ho Marta Mo her, fekk ho spurd. "Ho sete bort under kyra der" sa han på sin typiske dialekt.
Det var ikkje anna råd enn å gløyma dei nye støvelettane og den fine kåpa! Ho måtte jo berre koma seg i hus på rett stad. Møtet skulle vore starta for lengst. God kveld, sa ho ein gong til - skal du ha misjonsforeinig i kveld? la ho til.
Kven er du, kven reiser du for fekk ho til svar. NMS fekk ho sagt.
Nei, eg har ikkje foreining for "gamlemisjonen", eg har for "sambandet" eg. Motet fekk seg ein ny knekk hjå henne i den fine kåpa. Men så reiste ho Marta seg frå frå mjølkekrakken og fylgde NMS-dama ut om fjøsdøra. Eg veit kvar du skal, sa ho - eg skal fylgja deg.
Så fann ho ei mjølkevogn. Tok bestemt koffert, gitar og skulderveske opp i, og sa: vi går nedover bøane - det er kortare. Og der, i måneskinnet med alt for glatte nye støvelettar gjekk misjonsdama og florsdama nedover på skaren. Misjonsdama såg det komiske i situasjonen, og smilte for seg sjølv - dei var eit kosteleg syn! Dette skulle ho dramatisera når ho kom heim, tenkte ho. Mor og søstre kjem til å le med meg då, tenkte ho.
Og dei heldt seg på beina begge, og det var eigentleg godt gjort!Skaren var skarp!
Det vart ikkje sagt mange orda - ho hadde det travelt, og fleire kyr som skulle mjølkast.

Og så etter eit døgn på reise banka den unge dama med ny kåpe med ein snev av silolukt, på rett dør. Ei grønmalt dør. Det er som ho endå kjenner den harde, flate døra som var tung å få lyd i. Ho hadde banka på utallege dørar i  heimbygda som lita då ho leverte ut mjølkeglas for far sin som var mjølkekontrollør. Ho kan endå hugsa korleis desse dørene var å banka på. Men no altså, ei heilt framand, grøn dør, og den måtte vera rett!
Ho venta vel helst eit smil og eit varmt velkomen, men det kom ikkje. Endeleg kjem de - er du åleine? Vi har kalla saman til ekstra møte på ei dag som ikkje er "vår" her i bygda, og så kjem det ingen! Men kom inn, så vi får starta møtet.

Ho kjende seg ikkje høg i hatten denne unge misjonsdama. Ho skulle jo ikkje sei noko på dette møtet - det skulle han som skulle henta henne på den første kaien gjera. Men kvar var han? Reiste han fylket rundt for å leita etter henne?
Kan eg nett få skifta litt på meg, fekk ho spurt, og så vart ho vist inn på eit kammers. Der fekk ho på seg skjørtet, som seg hør og bør ei omreisande misjonsdame, medan ho ropa inne i seg til han som styrer: No må du verkeleg trø til med hjelp Herre!
Og det gjorde han. Då ho kom innatt i stova såg ho til si glede at ho var bønhøyrd! Sjåføren var kome - ho slapp å tala - ho slapp å sei noko som helst, og ho kjende seg så inderleg takksam og trøytt!

Novemberdagen

Eg skulle bli inspirert i dag

førebu meg, og senda ord både til aust og vest

Men himmelen sender så meiningslaust mykje vatn

og det er så grått utom vindauga at tanken finn ikkje fram

Eg fyrer i omnen og tenner lys

Men det blir ikkje mindre vatn av det,

og det grå og tristaste landskapet du kan tenkja deg, forblir like grått

Nei, eg lengtar ikkje til Syden

eg lengtar berre etter litt lys og

nokre klåre tankar 

Det grå er så diffust, så ullent - lyset får ikkje tak 

men blir hemma slike dagar 

Lyset "bit ikkje på" nitrist novemberregn

Men kanskje det er i kveld dei kjem - tankane - når mørkre har kome

Kanskje tankane eg treng lettare finn fram mot den beksvarte novembernattsbakgrunnen

Kontrastar er bra 

Tydelege konturar viser veg

Og opplyste tankar dei trengs

Fem år og alltid

Han er då berre fem år!
Fyller det i dag!
Berre fem?
Bestemor synes han alltid har vore her!

Kva er det for ein tanke og idè?

Fem år kva er vel det?
Eit halvt tiår
ikkje eingong eit heilt,
og så seier bestemor at han alltid har vore der!

Bestemor går over bøane våre og skriv (det går an...)
Her har slekt etter slekt gått.
Kvar av dei sine korte eller lengre liv,
og mange rare, gode, vonde, kloke og ukloke tankar har blitt tenkt her før, tenkjer ho.

No går bestemora anno 2017 her og tenkjer sine tankar.
I dag tenkjer ho særleg på ein liten soneson
på fem -  og oppdagar ein rar tanke; 
- ho tenkjer at han alltid har vore her!

Bestemora skjøna at han ikkje har levd lenge.
Men lenge nok til at det kjennes som han alltid har vore der!
Det kjennes godt!

Takk for deg du gode tigergutten, Silas!
Godt at du er til!
Gratulerer med dagen din!