Om sola berre fann meg
skulle eg retta meg opp og falda meg ut for deg,
og du skulle sjå at eg er vakker,
sa kvitveisen
mellom granleggene.
- Men du er då vakker, vakre kvitveis!
Vi hengjer med hovudet nokon kvar
når sola er sparsom,
trøysta skogvandraren.
- Ja, vakre er de,
og vakre ting får de sjå,
også på dagar med bøygde hovud,
var det som noko song.
