I natt var det selfie med statsminister Erna som var prosjektet.
Usikker på kvar vi var då vi møttes,
kanskje på ein tribune ein stad.
Men ho var ikkje gira på selfie med meg.
Ho var trøytt skjøna eg - og ja, eg skjøna det!
- Ja, vel da, sa ho til slutt, litt mutt. Strauk handa gjennom håret
og spanderte eit smil - saman med meg!
Eg takka - Og vakna.
Men biletet har ingen sett.
Skjønar godt ho vert trøytt.
Ikkje minst av alle desse mediene som skal ha sitt.
Aldri fred!
Ikkje berre journalistar og proffe kamerafolk.
Vi er jo mediefolk alle no.
Til og med statsministeren
står der med mobilen og knipsar.
Erna og Kari - stor og liten!
Førstemann på Facebook, Instagram og Twitter!!
Det er det som er tingen!
Å gøyma augneblikka bak netthinna er kanskje avleggs!
Vi er då moderne!
Knips det!
Del det!
Send det!
Alltid på vakt!
Berre stress og kamp med mobil?
Nei, på ingen måte!
Vi kosar oss med den
og har glede og nytte av den,
sjølv om minnekortet fort blir fullt
og det meste er mislukka knipsing.
Stundom er det godt,
og ofte er det sunt
å lukka augene.
Sjå det du såg og opplevde - der inne - åleine.
Tenkja på det, smila eller gråta av det - der inne -åleine.
Eg har ikkje selfie av statsministeren og meg
på mobilen.
Men eg ser den når eg let at augene.
Då ser eg den litt slitne Erna som sa "Ja vel da."
Og difor tenkjer eg mykje på henne i dag. På denne, på mange måtar
flotte Erna, som har fått så stor ei oppgåve mellom oss.
Og eg tenkjer på henne med respekt!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar