Denne veka var vi på ei nydeleg samling i ei stove i nærområdet!
Vi var i underkant av 20 personar.
Alle hadde blitt pensjonistar- dei yngste ferske, dei eldste rutinerte.
Halvparten av dei som var der hadde same utdanning og hadde hatt same yrke, og det var "sjefen" deira som inviterte.
Programmet var - fellesskapsglede - god mat - og ikkje minst; åndeleg fellesskap og song!
Den halvparten som ikkje hadde same utdanning og arbeidsgjevar, hadde førebudd seg godt!
Dei hadde fått i oppgåve å føreslå ein salme, og sei nokre ord om kvifor nett den!
Det vart ei god stund! Ni flotte, enkle, mektige salmar knytta til vitnemålet om kvifor nettopp den salmen hadde verdi i livet vårt. Stunda vart prega av truserfaring og salmeglede.
For salmeglade meg kunne eg kanskje ikkje fått betre underhaldning ein mørk og våt desemberkveld midt i adventstida.
Mitt salmeval var Arve Brunvoll sin salme "Du ord frå alle æver". Her er det mykje å "grunna på".
Mi helgehelsing til dykk som les dette vert det siste verset - verset som utfordrar meg og som løftar fram trua på fridom eingong!
"Lat dine vitne vise
di sanning med sin munn,
og verdsens von få prise
til siste dag og stund,
når folk av alle ætter
står fritt for trona di
og takk og ære retter
mot deg til evig tid"
