Velsigninga

Eg er glad i velsigninga.

Den Gudsvelsigninga som blir nedbedt over meg i kyrkje og forsamlingshus.

Den aronittiske velsigninga som avsluttar alle 

gudstenester i kyrkja mi lyder slik:

"Herren velsigne deg og vare deg

Herren late sitt andlet lysa over deg og vere deg nådig

Herren løfte sitt åsyn på deg og gjeve deg fred"

Dvel ved desse mektige orda som kan
fylla oss med tryggleik, håp og fred!

Om eg ikkje klarar å konsenterera meg like sterkt under

heile gudstenesta/møtet, så klarar eg det når velsigninga

blir "lyst over" meg! 

Og sjølv om det ikkje er så mykje "hands up"

i kyrkja mi, så er det noko symbolskt og fint når presten løftar hendene når han/ho

nedber Herrens velsigning over oss, og vesle meg.

I somme samenhengar blir velsigninga sunge som fellessong/bøn.

Også det kan vera fint, men det er ikkje det same.

Det er ein styrke å få vera stille mottakar av velsigninga.

Dette var det eg hadde på hjarta i kveld!