Spara på krefter ?

"Du kan ikke spare på ungdommens krefter
og ha dem til senere år." skriv Arne Paashe Aasen i diktet "Til ungdommen".
Kloke og sanne ord, vil eg vel meina.

Spørsmålet mitt i kveld blir; 
Kan det sparast på "pensjonistdommens" (nytt ord - vegrar med for å bruka alderdommens) krefter?
Det er det eg tenkjer på i kveld - på sjølvaste Olsokkvelden!
Eg set nemmeleg heime i stolen min i staden for å reisa på Fjon på olsokfeiring slik eg pleier gjera. Husbonden reiste åleine.

Så set eg her og filosoferar over om eg er heime fordi eg er trøytt etter mange aktive dagar på gjenbruksbutikken denne veka, pluss slåttearbeid heime i går - eller om eg set her for å spara på krefter til 70-årsfeiring i morgon kveld, og feriestart på søndag.

Set eg heime fordi eg er trøytt, eller fordi eg sparar på kreftene?
Det er det eg skal skriva meg fram til eit svar på i kveld.

Fornuften og kroppen seier eg er trøytt i kveld. Det er ikkje latkvinnes jobb å leva som gjenbrukt!
Tunge kassar, møblar, prating, nesten ikkje tid til mat - slik går gjenbruksdagen. Det er ein fryd!

Men trøytt blir eg.
Så kjem spørsmåla; blir eg trøytt fordi eg ikkje er god nok til å spara på kreftene, eller fordi eg brukar dei?
Går det an å spara på kreftene til "senere år" for oss opp i åra når det ikkje er mogeleg for ungdommen ?

Nei Kari, du veit svaret!
Du kan ikkje spara på kreftene - "problemet" er berre at batteriet tek til å bli gamalt, og du må liggja lenger "på lading". Du må faktisk akseptera det!
Så enkelt, Kari - det er faktisk ikkje synd på deg, frisk, aktiv og heldig som du er!

PS- Eg skulle jo skrive eit seriøst innlegg om Olsok - men det får bli ein annan gong!