Teleslynge

Teleslynge er ein god ting når det fungerer.
Då kjem lyden rett inn i øyra, og eg er heilt med.
Men teknikk er rare greier. Det har sine kodar det gjeld å finna. Sjeldan fungerer det optimalt for meg.
I somme store hallar er det oppsett teleslyngeområde - då er det berre å setja seg der - langt framme på høgre eller venstre side, der skal dei sitja som høyrer dårleg! Eg skjønar kvifor, men likar det ikkje.
I somme lokale, som konferansesalar, blir det ikkje lagt ut teleslynge.
- Det har ikkje vore spørsmål om det, kan eg få til svar når eg etterlyser den.
- Mykje arbeid å leggja den ut, blir det også sagt. Slik er det der!
I den nye kyrkja i Knarvik, som eg er så glad å vera i, ligg teleslynga i golvet. Det betyr, for meg, at eg må bøya hovudet for å koma på bølgelegde med lyden. Løftar eg hovudet for mykje dett lyden ut. Eg driv og testar sider og seter for å finna "min" plass, og kjem ikkje til å gje opp!
Kanskje er det lett å tenkja at ein bøyer hovudet ein slik stad, men det passar som oftast ikkje for meg. Eg vil sjå opp og fram i kyrkja.
Å syngja med teleslynge tilkobla, fungerer heller ikkje for meg. Eg treff ikkje tonen, og held ikkje tempo! Kanskje er det feil å gje teleslynga skulda. Merkelege greier!
Kvifor skriv eg dette!
For å få det ut!
Fordi eg vil så gjerne høyra!
Og sikkert fordi eg ikkje vil akseptera hørselstapet mitt!