Lystreise

Eg har tenkt meg på ei lystreise! Ikkje på cruise i varmare strøk, men på ein tusletur i Yarisen min i fedrelandet.
Berre bilen og eg.
Eg skal kjenna på at eg er fri - at eg er seksogseksti - rett og slett!
Planen min er klar så langt som den trengs planleggjast.
Eg har nokre mål, det treng eg for å kjenna meg trygg! Resten tek eg som det blir - trur eg, eg har jo mobil og bankkort!
Eg skal reisa gjennom vakkert landskap.
Kryssa fjordar og fjell.
Vermeldinga og langtidsvarslet lover ikkje optimalt.
Det får våga seg.

Eg kjenner meg heldig, privilegert og egoistisk. Håpar eg klarar å fryda meg!

Men eg klarar ikkje fri meg for at det er luksus eg planlegg - ei lystbetont reise i eit vakkert landskap sjølv om regnet silar! Ei reise i min eigen bil, vera min eigen herre (om det går an å sei slikt i vår tid...)
Eg skal innom nokre gamle kjente - det kjenner eg stor glede og nyfiken spenning ved. Facebook har ført oss saman.

Likevel - eg klarar ikkje fri meg frå tanken på dei som er ute på ei anna reise.
Over eit ope hav!
Dei flyktar frå vondskapen, helvete, noko som ikkje er leveleg - har ikkje noko val. Små og store! Havet tek på tusenvis av dei - menneske i umenneskeleg naud.
Nokre få står på stranda med plakatar og ønskjer dei som overlever velkomen! Det gjer inntrykk.
Vi andre, vi
- vegrar oss
- bestemmer oss ikkje
- sender ein båt i august
- seier dette er komplisert
- seier vi har nok med oss sjølve

Livet er godt, vakkert, brutalt og umenneskeleg!
Eg må reisa på mi vesle lystreise med dette som bakteppe.
Eg må sjå på fargar og lys, kjenna regnet og sola, møta menneske som vil meg vel med bileta av flyktningen på netthinna!

Kyrie eleison!