Lystreise

Eg har tenkt meg på ei lystreise! Ikkje på cruise i varmare strøk, men på ein tusletur i Yarisen min i fedrelandet.
Berre bilen og eg.
Eg skal kjenna på at eg er fri - at eg er seksogseksti - rett og slett!
Planen min er klar så langt som den trengs planleggjast.
Eg har nokre mål, det treng eg for å kjenna meg trygg! Resten tek eg som det blir - trur eg, eg har jo mobil og bankkort!
Eg skal reisa gjennom vakkert landskap.
Kryssa fjordar og fjell.
Vermeldinga og langtidsvarslet lover ikkje optimalt.
Det får våga seg.

Eg kjenner meg heldig, privilegert og egoistisk. Håpar eg klarar å fryda meg!

Men eg klarar ikkje fri meg for at det er luksus eg planlegg - ei lystbetont reise i eit vakkert landskap sjølv om regnet silar! Ei reise i min eigen bil, vera min eigen herre (om det går an å sei slikt i vår tid...)
Eg skal innom nokre gamle kjente - det kjenner eg stor glede og nyfiken spenning ved. Facebook har ført oss saman.

Likevel - eg klarar ikkje fri meg frå tanken på dei som er ute på ei anna reise.
Over eit ope hav!
Dei flyktar frå vondskapen, helvete, noko som ikkje er leveleg - har ikkje noko val. Små og store! Havet tek på tusenvis av dei - menneske i umenneskeleg naud.
Nokre få står på stranda med plakatar og ønskjer dei som overlever velkomen! Det gjer inntrykk.
Vi andre, vi
- vegrar oss
- bestemmer oss ikkje
- sender ein båt i august
- seier dette er komplisert
- seier vi har nok med oss sjølve

Livet er godt, vakkert, brutalt og umenneskeleg!
Eg må reisa på mi vesle lystreise med dette som bakteppe.
Eg må sjå på fargar og lys, kjenna regnet og sola, møta menneske som vil meg vel med bileta av flyktningen på netthinna!

Kyrie eleison!

Strikketerapi

Kjære strikkeglade medmenneske!

Som somme av dykk har registrert, har eg funne fram strikketøyet etter 40 års pause!
Eg strikkar for ei god sak: babyteppe til Etiopia!
Så tanken er god!
Men det er noko eg ikkje får til å stemma, kjære medstrikkarar, og no må de hjelpa meg!

De seier de slappar av med strikkepinnane.
I avisa har eg lese at blodtrykket går merkbart ned med spøtet i hendene.
Kva er det eg ikkje har forstått?
Eg blir stressa, og no må eg driva litt eigenterapi
på meg sjølv ved å skriva ut frustrasjonen!
Kva som er problemet?
Jau, eg set her og tel maskene inni meg heile tida, og heilt utan grunn!
Er det normalt kjære medstrikkande ??
Ein, to, tre, fire, fem, seks, rette -
ein, to, tre, fire, fem, seks, vrange -
ein, to, tre.....
Spørsmålet er: Er dette normalt?
Kva er ev nøkkelen for å bli kvitt denne teljinga?

Eg prøver å tenkja på dei som skal få teppe,
Men- ein, to, tre, fire kjem igjen
Eg prøver å tenkja på noko eg gler meg til, eller eit problem
Men- ein, to, tre, fire....
Eg prøver  å kikka på TV, eller ha facebook open for avleia tankane
Men fem, seks, rette - ein, to, tre.....
Eg prøver å tenkja åndeleg tankar endå til,
men- fire, fem, seks...

Det kjennes nesten som det er ein spring som står og dryp
drypp, drypp, drypp
ein, to, tre, fire, fem...

Kva seier de som kan dette - må eg leva med denne teljinga? Det er jo mykje eg klarar om eg må, men er det ein kur for dette?
PS: eg kjem ikkje til å leggja strikketøyet frå meg - eg skal vinna denne kampen! God helg-  ein, to, tre, fire, fem, seks rette :-) !