I Vårherres storstove!

Britt Romarheim fortel (foto: Borghild Sætre)

De som fylgjer meg på blogg og facebook vil vita at eg er glad i å vera ute i naturen. Eg opplever så mykje vakkert og flott der.
Av og til kan kombinasjonen av lys, luft og fargar bli overstrøymande, nesten sakralt. Andre gongar kan storslåtte i fjell, fossar og brusande hav nesten ta pusten frå meg, og i undring kan eg stå og studera maurtua sine byggverk med både andakt og respekt!
Det er så mangfaldig dette livet!

På mandag hadde vi ein fantastisk septembertur i misjonsgruppa Tur&misjon i Nordhordland. Under ei sigande kveldssol, gjennom eike- og furuskog, vandra vi på ein god sti ut til neset der vi rasta. Det lukta salt sjø og sur myr, villsauene studerte oss, og makrellen viste sine spor inn i vågen! På vegen pratar vi, stifta nye bekjentskap og delte oppleving og liv med nye damer frå regionen. Nydeleg og sosialt!
I denne ramma sette vi oss ned med termos og sjokolade. Og under ei "Fager kveldsol" sitt smil,  fekk vi via Britt Romarheim sitt fine innslag, hjelp til flytta tankane frå Kvalvågneset i Lindås i Norge, til ein landsby nord på Madagaskar der døve born får ny framtid gjennom kyrkja og NMS sitt arbeid.
Og frå strendene på Solskinsøya løfta vi tanken, takka og bøna opp til han som har skapt, han som frelser, og han som gjev menneske eit varig håp! Til sist gjekk den vesle kollektveska frå Madagaskar rundt, og bort i mot 2000 kr vart tilført NMS frå dette enkle "foreiningsmøte" i Vårherre si storstove! Enkelt, uformelt, sosialt og sunt!
Ca 30 kvinner har vore med. Ikkje alle kan kvar gong, men det er stadig nye som blir med. Det er kjekt for, vi vil gjerne ha mange med - stova den er stor!
Har du lyst å bli informert om turane så send e-postadr di til: karisorheim@gmail.com, eller legg igjen ein kommentar på bloggen. Neste tur er 20. okt.
Du finn oss på facebook og det blir møta annonsert. Sjekk her

Nettlivet

- du hadde ein fin fjelltur i går ser eg
- skal sei du fartar
- du fekk deg plommer i år også forstår eg

Slike kommentarar får eg ofte av både nære og fjerne venner når eg møter dei på butikken, på båten, i kyrkja, i skogen, på gata eller i telefonen.

- Ja eg lever ope med livet mitt, svarar eg tappert med litt flau smak i munnen. Men den smaken går fort over, vi har fått kontakt, pratar og deler vidare med kvarandre ansikt til ansikt. 

Skal eg vera ærleg så tenkjer eg stundom at eg er for ivrig, at eg kanskje skulle la vera å leggja ut så mange av mine opplevingar, synspunkt og engasjement - at det faktisk ikkje er så mykje å skriva om mykje av det eg formidlar. Deler du den tanken, så er eg faktisk einig med deg.

Av og til tenkjer eg også at det er litt skummelt å leva her på nettet! Eg har jo så mange flotte nettvenner - så mange fine kvardagsvenner, så mange kloke og dyktige venner, så mange misjons, kyrkje- og humanetikarvenner, så mange politikarvenner av alle slags fargar, så mange bondevenner, naturvenner, medievenner, turvenner. Eg har venner som sørgjer, som slit, er sjuke og som kjenner seg utanfor, eg har nyforelska venner og lukkelege besteforeldrevenner. Heile spekteret er mellom vennene mine her på nettet! Det er jo ikkje lett til å ta omsyn til alle på ein gong!

Kvifor deler eg likevel likt og ulikt på facebook og blogg?
Fordi eg er glad i livet og i menneske.
Fordi livet er så mangfaldig.
Opplever eg vakre ting i naturen får eg lyst å stiga opp på eit berg og ropa ut så all verda kan sjå det same som eg!
Ser eg ned i maurtua sitt fantastiske rike, vil eg gjerne ha eit barnebarn i handa og sei; sjå så flott Gud har skapt det!
Høyrer eg fin musikk, ein god tale, kåseri, andakt, dikt eller foredrag så tenkjer eg; dette skulle fleire fått høyrt! Når det kristne fellesskapet lever godt, ønskjer eg å inkludera og dela med mange, mange. Når eg kjenner meg provosert, når verdiane mine blir trakka på og latterliggjort kjenner trong til å "smella med dørene" og stå opp for det eg trur på.

Dette er sikkert nokre av grunnane til at eg skriv. Det er godt å få sagt det! Difor vil eg nok ganske sikkert halda fram å skriva. Kanskje endå til meire ettersom eg snart er over i ein annan kvardag. Eg held ikkje det for usannsynleg.

I NMS har vi siste året hatt som motto "Skapt til å dele" Det har ei djupare meining enn mykje av de eg deler, men kanskje er det likevel noko av det same. Vi er faktisk skapte som sosiale vesen som har bruk for å dela av det vi har fått, sett og oppdaga, og som kristne er vi skapte for å dela tru, tid og materielle gåver.
Eg lovar ikkje tunge, djuptpløyande innlegg om dei store tinga i livet og verda, men enkle Karitankar, impulsar, kjensler, opplevingar og meininar vil framleis koma.  

Så difor kjære venner; slett meg eller oversjå meg viss/når de går trøytte av pratet mitt!
God helg!

Haustvemod

Eg likar ikkje hausten
Eg likar ikkje at det mørknar
at trea mister blad, og at blomane visnar
- Det er koseleg å tenna lys, drikka te og laga innekos, seier veninner
Eg er ikkje der, sjølv om eg ser at det er trivelege stunder med tekoppen

Hausten minner meg om
at tida går
at det stadig mørknar
at det blir kaldare
at eg kan venta storm, snø og is

Eg ser det kan vera facinerande med naturen sine haustkrefter,
eg kan lika å sjå på stormen
Men det skapar noko i meg som eg ikkje likar

Hausten får meg til å kjenna på tungsinn,
på motløysa, og på det tunge eg har sett og opplevd
i meg, og rundt meg

Om eg blir deprimert? Kanskje. Det er jo det moderne, fagleg ordet som somme brukar for lett. Den som har hatt tunge depresjonar veit kva ordet betyr.
Nei, eg har kalla det tungsinn, vemod og molltonar, og har kalla det det i ca 40 år.
Og eg lever med det, på min måte

Det tunge og vemodige har ei tappande kraft, og det har ei skapande kraft. Det lever der side om side. Eg har blitt kjent med det

- Denne hausten blir ikkje lettare,
seier pesimisten i meg til meg

Eg har løyst nokre, og skal snart løysa fleire grep frå
mine medverkande, aktive og skapande sysler
Det kjennes som eit ny-erverva haustleg tap

Men eg må halda fast, og skapa mine nye rom der engasjement og kreativitet kan leva med sine gyldne haustblad, og gje meining til den nye kvardagen
Slik må det bli

Når den tida snart kjem, skal eg kanskje vassa i haustblad i skogen, i vinden og regnet og ei stadig lågare haustsol, og leita og venta og velja
Dei som har gått der ei stund seier det er rikt, travelt og fritt å gå der
Eg vil velja å tru det

Eg har ikkje tru på at eg nokon gong skal bli udelt glad i hausten, at stearinlys og tekopp og innekos skal ta bort hausten sitt vemod
Men eg skal ta inn nokre gylne haustblad, sei til dei at dei er vakre
Eg skal leita opp gledene av frukta som livet har gjeve meg

Så vil eg tenkja at det framleis skal bli frukt som kan plukkast frå greinene