Bjørka mi

Vi har tusenvis av tre på garden vår - dei fleste kunne vi kanskje vore foruten. Det er difor rart at ein kan få kjensler for eit tre, men det kan eg! I dag har ei rimeleg ung, vakker bjørk falle for motorsaga. Den var nesten vaksen nok til å overta tuntrerolla, men av ulike grunnar måtte den ned, og eg vart trist! Merkeleg kanskje, vi som snart er innegrodde av skog.

For ein del år sidan opplevde eg eit langt større tretap! Midt opp i vanskelege dagar kom det ein kraftig storm som tok ei stor, vakker bjørk på Karihaugen. Då eg kom dit og såg det, gret eg høgt i regnet og vinden. Det var befriande å gråta over ei rotvelta bjørk, mange innestengte tårer kom ut då, og nokre linjer kom det også, og dei vart skrive ned av ei som knapt hadde skrive slike linjer før. 

Eg vågar å dela!

Bjørka mi

Eg står og gret over treet mitt – stormen tok det i går

No ligg det her med si slagne krune

med røter som sprikjer med opne sår

Kruna mot jorda i håplause flokar

røter mot himmlen som hjelpelaust ropar:

«No er eg ferdig, no kan du ta meg

kvist meg og kapp meg – hogg meg og sag meg

Så kan du gle deg du jenta mi

med varme og peiskos i stova di»

Attmed ei steinrøys vart røtene festa – røysa han oldefar la

Det var du liten, der vart du stor

og røtene dine fann plass i vår jord.

Friske og sterke dei bana seg veg

nedover, bortover, tenkte med seg at

greiner og knuppar dei kan rekna med

at næring og styrke og trivnad eg gjev

med glede til dei som har plass opp i dagen

- eg som i molda lyt krypa på magen

Du hadde nok vener du bjørka mi – du bjørk som no måtte falla

Fuglar som song opp på greina i mai

humla som surra fann mat ho var gla’ i

Men strekast i minne til bjørka var to

som tett innved stammen fann kvile og ro

etter strevsame dagar og surrande kjensler

Den eine var hesten, den blakke og fine

om endeleg fri i frå sele og grime

fekk skugge av kruna di, du rotvelta bjørka mi.

Men hesten er borte, det veit du nok òg – du har han nok sakna lenge

Han og måtte gje seg nett slik som du må

når rota finn vanskar med feste å få

der livet si livskraft skal finne

Den andre venen du hadde er ho

som står her i stormen og sørgjer no

over at du og er borte

Hesten og treet og mange fleir’

blir borte for henne – og kjem ikkje meir.

Vemodet fyller den vesle jenta – jenta som no har blitt stor

Mykje ho lærer i storm og i blest

livet er langt meir enn solskinn og fest

Trea dei fell, dei gamle dei unge

alt lyt nok falla og det er det tunge

som mest fyller tanken til jenta her

Likevel veit ho – djupt der inne

at røtene hennar dei skal nok finne

feste som stormen ikkje kan nå

Det gjer ho godt å tenkje på