Visdom

Visdom og klokskap er ein rikdom, og er til styrke for menneske og fellesskap.
Lenge har eg tenkt at klokskap og visdom ville auka og veksa etter som åra legg seg til livet. Eg held fast på den trua framleis, sjølv om eg ser at åra kan auka faren for å stivna og å tenkja i fastegrodde baner. Det kjente er det trygge, det er testa og utprøvd, og blir dermed vegen vidare. Stundom er det rett, andre gongar er det eit hinder for nye krefter og ny utvikling.

Det er ikkje noko nytt at unge menneske framstår som kloke "forståsegpåarar". Dei har med sin nyerverva kunnskap sett "lyset", og mange proklamerer det høglydt. I deira verd er 5 ungdomår eit heilt liv, og 10 år er ein skjelsetjande historiske milepælar. Det er befriande når unge menneske står fram som oppdagarar av livet, trua, verda, rettferda og politikken, og eg tenkjer; den som kunne vera så trygge på sanninga, på kunnskapen og livet som desse. Sjølvsagt veit eg at det ikkje er heile sanninga, slett ikkje alle unge er trygge og sikre - og mange er både redde og utrygge bak fasaden, også av dei som framstår trygt. Godt er det når dei har nokon dei kan be om ei hand, eller søkja eit råd hjå.
Men poenget mitt med å peika på dei unge er å få fram det facinerande som eg opplever i møte frimodige unge menneske. Slike som kastar seg ut i den politiske debatten, som har det frimodige vitnemålet om trua, som er overtydde, idealistiske, som hevdar sitt syn med frimod og som har planar for framtida. Eg let med begeistra og inspirera.
Då eg i min ungdom høglydt proklamerte mitt syn på eitt og anna, sa stundom far: "eg høyrer du er på det klokaste no". Upedagogisk og irriterande var slike kommentarar. Andre gongar kunne han smila og seia - du er slett ikkje verst du Kari! Gode ord frå ein god far og ord som lever i meg endå.

Etter som år legg seg til år, gjer eg den litt forvirrande erfaringa at tanken, trua, vurderingsevna, eller vala som skal gjerast ikkje blir enklare, kanskje heller det motsette. Livet, verda og trua er ikkje svart/kvitt lenger, og etter som erfaringslageret av kloke og mindre kloke val legg seg til livet, skjønar ein at ein ikkje kjem til rette med alt dette før det endelege punktumet blir sett.
Difor, og nettopp fordi, eg vil leva eit heilt liv heile vegen, og eg skal ikkje slutta å be om visdom. Livet er rimeleg kort, reisa så varierande og reisefylgjet så mangfaldig.  Det trengs sanneleg store dosar visdomspåfyll - kanskje større dosar etter som tida går.
Og visdom er betre enn styrke, det kan vera godt å ta med når styrkebarometeret har passert det høgaste punket!
Salmisten seier; "Sjå du har hug til sanning i inste hjarta, så lær meg visdom i hjartedjupet"
Det får bli bøna for oss som ber - både unge og litt eldre.

Det vart Karitankane på denne flotte vårdagen etter ein nydeleg morgontur rundt Skår og Totland i godt fylgje!