Julevedkjenning

Tanken min er for kort til å forstå det eg har feira for 65. gong.
Den får ikkje ikkje tak på alt dette, det blir for uverkeleg, for stort eller kanskje endå til for smått!
Er dette Gud?

Likevel blir grunnen til feiringa rikare og rikare for kvart år som går.
Tanken blir møtt med noko som er større, og som bur som ei trygg ramme i meg.
Den bur der gjennom trua som er skapt og som lever, og som stadig får ny næring.
Trua, som har teke bustad i meg set ikkje tanken og spørsmåla på utsida, men gjev den ei solid ramme.
Trua tåler tanken sine innvendingar, og innser tanken sine grenser.
Kunne eg fanga Gud i min tanke, var han ikkje den eg trong!

Han eg trur på er større og difor syng eg med heile meg, som dei gjorde det på 1300- talet:

"Eg syngjer julekvad
eg er så glad, så glad
Eg ser min Jesus kvila som barn i ringe kår
på moderfanget smila
Som soli varm og klår
Han er Frelsar min!"