Fartsreduksjon

Eg likar best å køyra i 80. Å køyra i 70 er ganske vanskeleg synes eg, det verkar faktisk svært så seint, og det er som om Yarisen min ikkje likar den farten. 50 og mindre, er greit på vegar med fartsdumpar eller andre fysiske og naturlege hindringar, men i 80 flyt det fint for meg. Fortare skal det ikkje gå, vi har ein maksfart og den har eg respekt for. Grenser er klokt, det har med tryggleik å gjera, og eg innrettar meg etter beste evne.
- Ho Kari er så "edlande snau", sa mor stundom når ho såg meg i ulikt praktisk arbeid. - Stilig strilauttrykk- "edlande snau"! Eg skjøna at det var eit positivt uttrykk, at det betydde at eg fekk tinga unna. Men dette er jo ikkje heile sanninga, jammen kan ting gå tregt og tungt også.
Det som er sant, er at eg likar framdrift, eg likar når ting skjer, eg likar ikkje unødig "heft", og eg kan lett bli rastlaus og utolmodig når det blir for mange fartsdumpar, smale vegar og for ikkje å gløyma kø. Noko så bortkasta tid som kø, kan eg nesten ikkje tenkja meg.
No skal eg øva meg i å køyra i 50. Fartsgrensa er sett, og eg skal prøva å innretta meg etter det. Eg er jo glad for at "førarkortet" ikkje er inndradd, det kunne ha skjedd, for eg har vel til tider køyrt noko over fartsgrensa.
Men det er mulig eg vil synast det kjem til å gå for seint. Tida visa. Eg vil også halda muligheten open for at eg kan koma til å lika det, sjølv om det er ein del ting som talar i mot det.
Nett no tenkjer eg at det viktigaste er at det ikkje blir for mange fartsdemparar og hindringar som gjer at eg ikkje finn ein god framdriftsfart, og det eg aller helst ønskjer er at eg finn ein måte å køyra på som gjer at eg opplever at eg køyrer i 80. Motor og karroseri er jo ikkje i så verst stand for ein 1948 modell, og hadde ikkje det vore for denne irriterande lyddempinga så kunne farten gjerne vore i 80 ei eit par år til.

Himmelfart

 

Kristi himmelfartdag.
Konkret og jordnært - Mystisk og himmelvendt, .

"Gå til alle folkeslag, døyp dei og lær dei - eg skal vera med!"

Ei sky tok han bort frå det synlege. Han sender kraft, og kjem att på same måte som han drog.

 

Dette lever tilbedande, truande og tvilande etterfylgjarar på framleis.

"Lat riket ditt koma". Vi takkar for tillit, og ber om nåde medan vi går vår etappe med forventning!

      "For riket er hans, og makta og æra i all æve, Amen"

Gå og lær dem! Det var budet

dødens overvinner gav.

Stående er Herrens ordre

til hans venner nå som da.

Del med dem som går i mørke

alt hva Kristus har å gi.

Bring Guds ord til hele verden!

Bare det kan gjøre fri!

 

Nos 525

Opp - og nedsnakking og heile sanninga

Ein flott kar frå Sierra Leone står fram i Strilen i går for å takka Meland kommune! Han takkar for hjelp til ny kvardag for seg og sine. Så bra opplever han at han har fått det, at han går til avisa for å få formidla si takk! Herleg! Flott "oppsnakking" av Meland kommune!

Lokalavisene har mange gode og positive oppslag som løftar enkeltmenneske, lokalsamfunn, organisasjonar, verksemder og det offentlege opp. Det er bra! Ærleg og rett oppsnakking er viktig, og dette var eit flott oppslag!
 

Sjølvsagt viser ikkje "solskinnshistoriar" i media heile biletet, og vi som lesarar er ofte flinke og raske til å konstatera det. Jantelova trer raskt i funksjon, og vi stikk hovuda saman og blir fort einige om at dette neppe er heile sanninga.

Skandale- og sensasjonsoppslaga kjem oftare og spreier seg raskare enn solskinnshistoriane. I alle høve i sentrale medier. Det er dette som gjev sjåartal og salgsinntekter. Vi (eg og), ristar på hovudet, konstaterer at verda har gått av "skaftet" og ventar med ein viss skadefryd på neste innlegg som kan gje oss endå meire å snakka om.
Kanskje tenkjer vi at det vi les neppe er heile sanninga, men vi grip alt for raskt høve til å hengja oss på det negative hylekoret. Dei gode historiane kjem også, og i dag spreier eg Strilen sin med glede. Historia om "Jungelens konge" var også eit flott oppslag i helga, men den tar dei store seg av, heldigvis!

Mange som har kjennskap til det som blir slått opp av både "godt og gale", erfarer ikkje å kjenna seg heilt igjen i det som blir presentert. Slik er denne verda. Då kan vi velja å prøva å forklara oss, eller kanskje berre venta til "stormen rir"av.  Eit anna alternativ er å mura oss inne og ikkje våga noko som helst i tilfelle nokon kunne vri på det, mistyda, misbruka eller bruka Jantelova på oss. Slik ønskjer eg ikkje at det skal vera. Difor kastar eg meg frampå av og til (sjølv om eg av og til angrar)

Siste veka har eg lese og sett ein del om noko eg sjølv har deltatt på. Det meste bra og attkjennande, og det har gjort meg stolt over arbeidsfellesskapet eg er ein del av. Solskinnshistoriar kom det også, m.a. av ein flott og lukkeleg liten familie!
Og så har eg lese mykje om festen eg var på sist lørdag. Ei fest som handla om det å bry seg om kvarandre, om det å sjå kvarandre og å heia på kvarandre. Som handla om varme, og det å sleppa dei positive kreftene laus. Diverre vart verkemidla etter kvart eit hinder for bodskapen, men eg vil ikkje gløyma bodskapen av den grunn. At eg vart ein del av denne heidringa har etter kvart gått opp for meg, sjølv om eg pga mitt handicap ikkje fekk alt med meg då det skjedde. Eg vart i alle høve løfta opp, heilt opp på scenen, og eg fekk hylling frå ei stor forsamling av menneske eg har stor respekt for, og som eg er glad i. Eg takkar for det, og skal ikkje la verkemiddel som gjorde meg ganske så trist og lei etter kvart, få øydeleggja for den gode i bodskapen som gjekk som ein raud tråd gjennom heile kvelden. Diverre kom ikkje heile historia fram her heller. Men det er jo det eg skriv om, det er jo berre slik livet er.