Innestengde krefter

Kanskje ikkje så unaturleg i desse vårdagar, men eg undrar meg stadig over knuppen. Denne velse svarte, harde knuppen som i løpet av nokre varme vårdagar forandrar farge og form, og blir til  vakre blad med uteljande fargenyansar. Det er svære krefter som bur i kuppen, og som brått kjem til syne når tida er inne.

Eg kjenner meg til tider i slekt med desse u-utsprungne knuppane. Kjenner meg i slekt med det innestengte livet i knuppen. Kanskje det hørest rart ut at eg som fartar hit og dit, som har helse, arbeidsevne og mobilitet, som er så heldig og får oppleva så mykje godt, kan kjenna på innestengte krefter.
Men slik er det. For den som lever, som tenkjer og kjenner - som tvilar og trur. For den som let seg engasjere og som har sterke ønskje om at ting skal skje. For den som vil at livet skal vera godt for alle, at arbeid skal lukkast, at dei rette avgjerdene skal takast, kan det stundom kjennast som at våren kjem seint. Då kjennes det at dei innestengte kreftene sprengjer på.
Det er den draumen vi ber på, skriv Olav H Hauge om. Kanskje er det det! Draumen må vera der, draumen og håpet om at dører skal opna seg, at berget og hjarte skal opna seg. Og draumen om at vi ein dag skal segla inn på ein våg vi ikkje visste om, held motet oppe. Draumen gjev næring til håpet, og lettar ventetida.
Det kan til tider vera slitsamt å kjenna på innestengte krefter. Det gjeld å vera tolmodig til våren og varmen kjem og sprengjer skalet. Det gjeld å venta til berget, døra og hjarte opnar seg, og den ukjente vågen kjem til syne.
Eg øver meg på å fokusera på knuppar som har opna seg, det lettar det innestengte presset. Eg øver meg på å akseptera at vi må leva med det ufullkomne inntil dagen for det fullkomne trer fram - synleg og tydeleg for alle.
"en dag skal rettferdigheten seire, en dag skal vi danse skal vi feire", syng Bjørn Eidsvåg! Då har alle knuppar opna seg, då lever vi i ei verd utan liding, smerte og innestengte krefter som ruskar i oss. Det skal bli bra, og dette er mitt kristne håp!

Kva er namnet?

 

- Eg har time 0945, seier eg
- Følg den svarte stripa, seier ei ung dame i resepsjonen
Eg set meg ned saman med andre som også ventar med spenning i blikket
Det er ei svart og ei blå stripe på golvet

- Kva er namnet? spør ei venleg dame
- Sørheim seier eg - Kari Skår, legg eg til, og eg blir kryssa av på lista

Nokre minuttar etter, går ei dør opp, og ei ny venleg dame spør:
- Kva er namnet?
- Kari Sørheim seier eg, og dama kryssar av på arket, og går
Ti minuttar seinare kjem den same venlege dama bortover korridoren
- Kva var namnet, spør ho og ser på meg
- Sørheim, seier eg. Ho sjekkar lista, og eg får eit nytt venleg smil

Så kjem ho tilbake, stoppar nokre meter frå meg og seier:
- Sørheim, det er din tur!
Eg reiser meg, går med, og kjenner at hjarta dunka hardt

Så kjem vi inn på eit kontor, der set det ein lege
- Kari Skår Sørheim seier eg, og rettar fram handa
Den venlege dama, som er sjukepleiar, set seg ned på ein stol bort ved døra. Ho smiler fint til meg
- Du har gjort eit lite inngrep, og tatt nokre prøvar, seier legen og ser inn i skjermen
- Ja, eg var her før påske, svarar eg tappert
- Prøvane dine ser fine ut, det var ikkje kreft, seier legen og ser beint på meg
- Så godt  - var det ikkje kreft, høyrer eg meg sjølv spørja. Eg høyrde eg sa dette farlege ordet. Måtte få det stadfesta ein gong til
- Nei, dette er ikkje kreft, det ser heilt fint ut, sa legen
Gjennom hoved og hjarte forma det seg eit Takk! Takk Gud!
Den venlege sjukepleiaren smiler til meg - opplevest som ho delte gleda

Den venlege dama fylgde meg ut - la handa si på armen min, såg meg inn i auga og sa: så godt at det gjekk bra, at alt var fint!
Ho har nok lytta til tyngre domar enn den eg fekk i dag. Det er godt å vita at det finns slike menneske som ser på oss og som kan fylgja oss ut
Særleg for dei som ikkje er så heldige som eg var denne dagen
I dag har eg har møtt eit helsevesen som ser, og som viser omsorg! Det var tillitsvekkande og godt!Takk!
Eg tilgjev så gjerne dei mange spørsmåla om namn!

Betalt!

Det er godt å ha pengar på konto når rekningar kjem, og det er ei god kjensle å logga ut av nettbaken og vita at årsavgifta på bilen, bompengar og straumrekninga er betalt. Uteståande krav må jo betalast, det er ingen veg utanom. Difor er det greitt å få ordna opp.
Vi lever i eit rikt land der dei fleste av oss får inn på konto kvar månad til det vi treng, og mange av oss til meir enn det.
Som innbyggjarar i eit av dei rikaste landa i verda kviler det eit stort ansvar på oss, og som kristne er det vår oppgåve å forvalta og å dela. Vi lever ikkje for oss sjølve, men vi er kalla til å bruka oss sjølve og vår rikdom til å tena våre medmenneske, og til å byggja Guds kyrkje på jorda. Bibelen gjev oss tydelege meldingar om dette.
Mange kristne har god struktur på gjevartenesta si, og tiende er ein god tommelfingerregel som gjev fridom for den enkelte, og god støtte til misjons- og kyrkjelydsarbeid. Andre har mindre struktur på gjevartenesta si, og kan gjerne bli utfordra på det.
NMS legg ikkje skjul på at vi treng pengar, og at vi stadig har bruk for meir. Vi har store og ambisiøse mål fordi vi ser at arbeidet vårt nyttar. Men vi er avhengige av pengar.
Foreløpige tal for 2012 viser svikt i innsamla midlar. Vi erfarer at inntektsgrunnlaget vårt er svekka. Vi må difor setja endå større fokus på stabilt inntektsgjevane arbeid, og vi må bli meir frimodige til å be om konkret støtte.  For det finst midlar!
I november var eg på misjonsreis på Madagaskar. Det var flott å oppleva at 350 NMS- kroner kunne brukast til å gje ei ung åleinemor ny kvardag på Madagaskar. Støtte til bakarovn gjorde at ho kunne brødfø seg sjølv og svigerforeldra, pluss tre unge jenter ho hadde i arbeid hos seg. For 350 kr vart ho sett i stand til å betala sine rekningar, og til å hjelpa andre til det same. Det var også meiningsfylt å sjå at 50 000 NMS-kroner, 10% av landsbyutviklingsprosjektet i Marolambo, gjev redusert spedbarns- og barselsdød, at fleire knekkjer lesekoden, at jorda gjev større avlingar og husdyrhelsa blir betre. At kyrkja i byen har blitt for liten, syner at arbeidet vi deltek i også gjev kyrkjevekst.
Det er snart påske! Påske handlar om at rekninga er betalt! Oppgjer og skuldsletting vart på ein underleg og dramatisk måte gjennomført. Det var ikkje med sølv eller gull vi vart frikjøpte, men med Kristi blod, skriv apostelen Peter i 1. Peters brev. Skuldbrevet mot oss vart sletta, skriv Paulus i Kol 2.14. Rekninga for all verdens synder er gjort opp, den vart stempla betalt av Jesus! Dette er den unike bodskapen vi skal formidla ! Ein bodskap til frigjering og oppreisning for menneske i denne verda, ein bodskap som gjev håp og framtid.

 Innlegg er skrive til Misjonstidende sitt påskenummer 2013.