Kvinna på dette biletet fekk eg respekt for. Eg møtte henne utanfor sjukestova i Boeny Aranata. Saman med det vesle barnebaret sitt låg ho ute i skuggen då vi kom frå kyrkja. Eg meiner ho sa at ho hadde gått i eit par dagar for å koma dit. Ho trudde legen skulle koma saman med oss. At ho vart skuffa då doktor Erik ikkje var med, var det ikkje vanskeleg å skjøna.
Barnebarnet hennar var 14 mnd, og var ei fin lita jente som smilte fint til meg. Ho var fødd med kløyvd lippe, og mora hennar hadde reist frå henne då ho var fødd, og det vart bestemora som måtte ta seg av henne. - Eg måtte jo ta meg av denne Guds gåve, sa ho. Kvar mora var blitt av visste ho ikkje.
Ho fekk møta sjukepleiaren som informerte om korleis dei kunne få hjelp på kyrkja si sjukestova i Mahajanga.
Dagen etter var eg på denne sjukestova, og der møtte eg doktor Erik. Han var ein dyktig barnekirurg etter det eg forsto, og han hadde eit sterkt engasjement for folket. Kjem veslejenta seg til han vil ho få god hjelp, ei hjelp som vil gjera det lettare for henne å møta livet. Ein del får hjelp, og vi gler oss over det sjølv om vi veit at det er mange vi ikkje når. Eg håpar desse to kan lukkast!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar