Det gå'kke an!

Vi har hatt besøk av ein liten Oslogutt på vel to år i pinsehelga, og vi ser han kosar seg når han med eit lurt glimt i auga og eit smil om munnen seier - "det gå'kke an!" - Vi blir stolte, og gler oss over barnebarnet som har oppdaga talekunsten! Ingen over og ingen ved sida av guten vår, og vi slår fast at det faktisk går an! Det går an at stadig nye menneskeborn lærer orda og språket, og takk for det - det er ein spennande livsfase.

Språket er ei gåve. Stundom tenkjer eg- tenk om vi ikkje hadde hatt orda! Vi har berre 29 bokstavar i alfabetet vårt, men du verden kor mange ord det kan bli av det! Andre gongar let eg meg frustrera over at eg er så lite språkkunnig, at det er så mange spennande menneske, historiar og kunnskap som går meg forbi fordi eg eg har lært for lite språk.
På den første pinsedagen skjedde det eit språkunder - utan språkkurs og langvarige studier tala læresveinane på mange ulike språk! Folk undra seg som rimeleg var, og spurde - "er ikkje dette gallilearar - korleis kan det ha seg at dei snakkar på vårt språk?" Legen Lukas, som har skrive Apostelgjerningane, ramsar så opp alle folkegruppene og språka som var representert i folkehavet den første pinsedagen. Underlege ting, eg let meg imponera! Og eg får lyst å sei, som vår vesle Lukas med Oslo-dreis seier det - "det gå'kke an!"
Men det går an! Kyrkja vart fødd denne dagen, og ved Heilagandens nærvær lever den vidare mellom oss. Av den same ande blir vi drivne vidare for at alle menneske skal få høyra om Kristus på sitt eige språk og oppleva Heilaganden si kraft!

Du store verden....

Det er mulig verda treng slike karar som tar seg ein dagstur frå Molde til England med privat jetfly, og som av den grunn får førsteoppslag i nyhetene dag etter dag. Det er mulig vi treng slike oppslag for å få tak på dei verkeleg store sakene verda har å handskast med, eller som kanskje får oss til å forstå at vi høyrer til eit noko bortskjemd folk. Kanskje er vi mett av krig, rettsaker og bondeopprør, og difor kosar vi oss litt med ein modig Solskjær og ein hissig Røkke. Vi likar beint fram slike vaksne karar som får levebrødet sitt og meire til, av å springa etter ein ball til alle døgnets tider.

Eg har lenge hatt sansen for Molde og for Ole Gunnar Solskjær. Det har eg framleis, sjølv om det er Sogndal som ligg mitt fotballhjarta nærast denne sesongen. Tidlegare synes eg Molde beint fram trong min sympati, som den veslebroren frå småbyen på nordvestlandet dei var. No er dei redda av Røkke og Solskjær, og då synes eg bygdebyen langt inne i Norges lengste fjord, Sognefjorden, trengst å heiast fram.
Eg likar å heia på Sogndal om dagen, og 16. mai-kampen tar eg for det det var, dei var rause den kvelden synes eg! Det har kome store personlegdomar frå Sogndal før, slike som stortjuven Gjest Bårdsen, statsråd Kjell Bondevik og NMS sin første misjonær, Hans Paludan Smith Schreuder. No har Flo-folket inntatt Sogndal, og eg har tru på dei!

Men poenget mitt var eigentleg ikkje å skriva om fotball, men berre kommentera det litt forunderlege - at ein Solskjærtur til England blir førsteoppslag, dag etter dag på nyhetene!
Det er nok ein del med denne verda eg ikkje forstår.

Veke 19

Veka har gått fort og har hatt mange fokus som engasjerer. I stikkordsform kjem litt av stort og litt mindre stort, som eg har merka meg :

• Småborn blir lagt bort for å døy - i Norge - i 2012. Vi blir rysta! 
• Idrettshelten og Øygardsstrilen, Alexander Dale Oen vart gravlagt. Eit stort forbilde, og ein mann med bakkekontakt og verdiar! Tungt å mista!
• Partiet mitt i formuleringstrøbbel, partileiar tok ansvar og sette skapet på plass!
• Gunnar Sønsteby har gått bort - historia hans må leva!
• Skokasting i rettsalen - meiningslause og streke historiar har kome også denne veka
• U-båten på Fedje skal tildekkast, eller skal den det? Ny tenkjepause i regjeringa. Hardt jobba av regjeringspartia frå vest!
• Bomber og uro i Syria, verkar håplaust
• The Elders har hatt møte i Oslo - mykje kompetanse, livsvisdom og engasjement
• Gjenbruk gjev overskot for misjonen! 14. mill til NMS. Stor glede, og stort engasjement - 1. juni opnar butikk nr 41 i Sandnes!
• Gullruta med kjolediskusjonar - du verden seier eg, kvar si lyst, heilt opplagt!
• Fleire ønskjer kyrkjeleg konfirmasjon, og som kyrkje er vi takksame for det 
• Eg kom vel i frå kusymreplukkinga i Sjøtødna i år også, men det er med hjarta i halsen på hylla i sjøkanten. Neste år bør eg utstyra med med tau! Uansett - kusymre gjev livskvalitet!

Eg fann eit Ivar Aasen sitat denne veka - eg likte det, og det er slik:

"Betre å vende i bekken enn i fossen"
Det kan verka som mangt har kome langt uti fossen, men veldig bra at noko snur i elva!

Heimesiger

Det er lenge sidan sure fotballsko og små lass med grus og småstein fylte gangen vår. Ein kveld vi hadde fått heim ein trøytt og lukkeleg gutt, vart desse linjene skrive:

Heimesiger

Fotballsko
svarte, illeluktande i gangen min
Den eine ligg trøytt på sida
Den andre har gjort eit lystig sprett
vrengt av seg småstein og sand på golvet mitt
Trøytte knottar møter meg, svarte knottar som har vorte grå
Grå av sand og grus fordi dei måtte springa etter ein ball
Ein ball det var så stort å få treffa
treffa med innsida eller spissen
Treffa slik at den fann ein annan svart sko
Aller helst treffa slik at den ikkje fann ein annan sko eller hanske, men at den fann eit nett.

Trefte du eit nett i dag du som er så trøytt at du har sovna på sida i gangen min ?

Vart du ikkje ferdig på grusen du som har gjort eit sprett til her på golvet mitt ?
Du finn ikkje noko nett her - men grus finn du, og sand finn du, så du kan kjenna deg heime. Den vert her til i morgon. Eg tek den ikkje bort i kveld.
 
I kveld vil eg berre tenkja på det du har gjort med guten som eig foten som bar skoen. Tenkja på han som med sveitt lugg, skitne sokkar og stinkande gymbag kom heim på stive bein med smil om munnen. Skoen hadde møtt ballen og ballen hadde møtt nettet!

Guten ligg på sida og sov han også. Angen av dusjsjampo fyller rommet hans

I gangen ligg skoa like skitne og illeluktande. Det skal få liggja. Dei har gjort noko med han som eig dei. Gjeve ei god kjensle, sjølvtillit og fellesskap. I morgon kan dei hausta andre erfaringar.
Difor tek vi vare på dei gode - i kveld. Dei skal få liggja.

Er eg ei rar mor ? Eig eg ikkje ordensans? Klarar eg ikkje oppdragarrolla ?
Tenk om nokon kjem i gangen min i kveld!

Lat dei koma. På lemmen har eg ein trygt heimattkomen, frisk og glad gut.

Eg vil tenkja på og skriva om det i kveld.
Difor seier eg takk til deg du svarte, ekle, dyre, uryddige fotballsko.
I alle høve i kveld
Det gjeld å ta vare på dei lukkelege stundene.

Barndommens rike

Barndommens rike for meg er Skår! Denne vesle, vakre staden ved Seimsfjorden i Nordhordland med utsikt over mest heile bygda. To små bruk, og ein enkel kjerreveg til tuns. Huset vårt er borte, vi ser grunnen der det stod til høgre på biletet over. Eit  gammalt, lite hus med ei lita stove i kvar ende og eit kjøkken i midten. To lemmar oppe. Halve huset var kårfolket sitt, og halve vårt. At det var lite og gammalt sveiv meg aldri, det var heime! Eg hadde alt eg trong, mor, far, to søstre og mange dyr!

Då eg var 11 år flytta vi frå denne staden, og opp til vegen. Det var berre nokre minuttar å gå, men det var dramatisk nok for meg. Eg skjønar at far og mor valde den løysinga i dag, men eg skjøna det ikkje då. Eg lengta tilbake til huset, til dyra og sjøen. I dag ser floren vår ut som på bildet over. Selja veks inni den nedrivne løa, som den gjer det i så mange nedrivne gamle løer.

Utanfor denne gråsteinsmuren hadde eg mi første medvitne oppleving av det å vera til, og å vera ein del av den store samanhengen! Ein mørk, stjerneklar vinterkveld låg eg  i snøen ved løemuren og såg opp på den svimlande stjernehimmelen. Det vart ei sterk oppleving for den vesle jenta, den set i henne framleis. Der ho låg i snøen fekk ho ei kjensle av å vera eitt med denne himmelen - Guds stjernesmykka golv! Der oppe var Gud, og han såg henne der nede i snøen, det var ho sikker på. Far var i floren, mor og dei andre inne i huset, ho kjende seg tvers igjennom trygg, kjende at ho høyrde til! Ho høyrde til på Skår, hjå mor, far, søstre og dyr, og ho høyrde til i Guds store verd, han som såg henne, vesle Kari i snøen.

Heldige vesle jente tenkjer den vaksne jenta! Varige verdiar frå barndommen! Då får det heller våga seg at selja veks der høyet skulle ha vore!

Det kjennes godt å ha flytta tilbake til barndommens rike, men det er ganske greit at ikkje huset står der det sto, det var nok eit framtidsretta valg foreldra mine gjorde. No har eg glede av å gå turar i dette landskapet, og over dei velfriserte bakkane til Ottar. På tunet hans er nesten alt som før, og på fine vårdagar er det lite som kan måla seg med ein tur "rundt Skår".