Lilla lyngblomst

Det har vore ein fantastisk septemberdag! Nydeleg temperatur og ei disig sol som sendte varme haustfargar inn på netthinna. Eg har hatt heimekontordag, og avslutta dagen med ein tur innover bygda, mot kyrkja på Seim.
I dag var det rette dagen til å planta lilla lyng på gravene. Det var dagen der eg kunne vandra stille på kyrkjegarden, lesa namn, ruska vekk slappe lobelia og avblomstra fuksia, og setja ned frisk, fin lilla lyng.
Då eg var jente hadde vi ingen graver å stella i familen vår. I dag har eg stelt seks. To barnegraver, to foreldregraver og to besteforeldregraver. Alle seks var "mine graver", det står Sørheim og Skår på dei. Tap, sorg, vemod, takk og kjensle av å høyra til vart omslutta av haustsola sine avdempa, gyldne fargar i dag.

Livet er vakkert og underleg - døden er uungåeleg.
I Skrifta finn vi ord om det meste. I dag tenkjer eg på dette:
"alt som hender under himmelen, har si tid,
ei tid til å fødast, ei til å døy,
ei tid til å planta, ei til å riva opp"
Slik er det berre!
Kva gjer sorga og tapet med oss? Eg kan ikkje svara kort på det. Tida lækjer ikkje alle sår, men tida og livet mildnar tapet og aukar håpet! Det kan eg takka for!