Eg har oppdaga at eg har blitt det dei kallar eldre. Merkeleg, men i radioen på veg heim frå jobb i dag omtala dei meg som eldre. Det var berre ei trøyst i det eg høyrde, dei kalla nemleg også 50-åringar for eldre. Eller, kanskje det ikkje er noko trøyst, for viss 50- åringane er eldre, då må jo eg vera endå meire eldre...Men i kveld, på denne Jonsokaftan skal eg faktisk innrømma at eg høyrer til dei eldre. Eg set inne, og berre det er vel eit eldreteikn. Rett nok grilla vi ute og synes det hadde sin sjarm der vi sat godt påkledde og kosa oss i sommarkulden, vi to eldre. Men det er ikkje det at vi kraup i hus att som gjer at fekk ei kjensle av at noko var rett i det dei kjekke unge mennene snakka om i radioen. Nei, den snikande erkjenninga kom gjennom vindauga der eg gjennom tett bjørkekratt skimtar Haugane hans Ottar. Haugane der vi brende bål då eg var jente. Og plutseleg fekk utsikten meg til å tenkja og tru at eg muligens kan ha levd i hundre år.
For fram i minnet kom ei appelsinbrusflaske, ei veldig etterlengta brusflaske. Ei av fire i året. Ei brusflaska med eit spikarhol i korken. Slik varde brusen lenger, kolsyra gjekk seinare ut, og vi kunne nyta den lyksalige smaken heile kvelden, ja endå til ha att nokre dåpar til neste dag. Det var ved denne tanken eg brått kjende at dei i radioen i dag hadde rett, erkjenninga kom.
Eg høyrer til generasjonen som vaks opp med ca fire brusflasker for året, ei på 17. mai, ei på søndagsskulens dag, ei på fødselsdagen og ei på Jonsokaftan.
Og så dukkar tanken på alle brusrestar eg har tømt i vasken opp, restar etter brusmette store og små. Verda har endra seg, eg er definitivt mellom dei eldre.
(men no kjem Knut med jordbær og is - det kallar eg "å leve lykkelig med sukker på")
1 kommentar:
Fantastisk Kari, du kan få sagt detdu. Eg kjenner med igjen i det du skriv. Ønskjer deg ein god sommar!
Legg inn en kommentar