Blomsterbukett

Eg har plukka kusymre i dag. Denne nydelege, velduftande gule blomsten, som er min vårblomst.

Eg plukka årets bukett, og sjølv om det var få av sorten på plassen "min" i år, så har eg fått den gode opplevinga som det er de å plukka kusymra.På vegen heim fekk eg ei barnsleg, litt vemodig kjensle der eg tusla over bøane. Eg kjente den rare varmen som ein får i handa av å halda ein nyplukka bukett. Har du kjent den? Den er heilt spesiell. Varmt, klamt og litt vått. Eg må skifta hand rett som det er for å lufta buketthanda, og eg kjenner at eg ikkje heilt likar at det er slik, at eg visst ikkje likar å bera buketten heim. Eit bitte lite stikk i hjarta fekk eg også, nett som eg kunne få då eg var liten, for kanskje skulle blomen fått stått på plassen sin der nede i sjøkanten? Det var jo der den hadde plassen sin, høyrde til! Kva er vel kjøkkenbordet mitt i forhold til den fine berghylla? Den ville fått lenger levetid på plassen sin enn i skåla mi, tenkte eg...

Barnslege og litt tullete tankar. Men no står den gule velsigninga på kjøkkenbordet, og eg vel å tru at den opplever det litt meiningsfylt at den kan gle meg litt resten av tida si. Og så gjev jo Aa.O. Vinje sitt dikt om Tyttebæret gje meg moralsk støtte.

For tyttebæret seier:

"Herifrå du må meg taka, moge bær har inga ro,

mal meg sund så du kan smaka svaledrykken av mitt blod.

Mognast du så vil du beda just den same bøn som eg,

mogen mann det best vil gleda
bort for folk å gjeva seg"

Det er ikkje utenkjeleg at kusumaren seier det same!!