Kontrastar

Eg har hatt ei strålande helg- bryllup med mykje glede og glade menneske. I vår finaste sats rundt eit festdekka bord fekk vi gle oss over eit av livets største øyeblikk for to unge som er glade i kvarander. Som mor er ein slik dag eit høgdepunkt. Det varmar langt inni bringa å sjå ein lukkeleg son bli prega av både alvor, høgtid og glede. Rik kjente eg meg! Lukkeleg over Thorbjørn og hans vakre Trude!Mandag morgon kom eg til Oslo og kontrastane møtte meg så sterkt der eg gjekk opp over Karl Johan. Eg vart overvelda av ei lei og håplaus kjensle. Kontrastane vart så sterke. Det er så tungt å sjå alle desse menneska som set samankropne på fortaukanten med sine tiggarkrus og ber om nokre kroner. Sjølvsagt kunne eg gitt, ein tiar her og ein tiar der.... Eg gjorde det også, men det hjelper då så lite både for dei og meg. Kvifor er verda slik? Dei har jo blitt bore fram av ei mor som har hatt draumar for sine gutar og jenter dei også! Kvifor er verda så urettferdig?

Denne siste opplevinga tek på ingen måte gleda over den første frå meg. Gleda set djupt og sterkt. Men med sterke, gode kjennsler i sinnet vert det håplause i somme av dei trøytte blikka på Karl Johan så sterke. Kunne eg berre gjort eit under......