Første dag med klubba

Så er eg i gang i mitt nye verv. På torsdag brukte eg for første gong klubba eg fekk overlevert av Lars Gunnar Lie 11.juli. Eg tilstår at eg reiste til Stavanger til mitt første oppdrag med ei viss spenning i kroppen, men samstundes var eg glad for å koma i gang. Lars Gunnar har eg stor respekt for - å overta etter ein som har sete ved Kongen sitt bord, som har leia finanskommiteen på Stortinget og elles hatt store oppgåver i samfunnet, gjer meg litt skjelven og eg undrast litt - kven er eg som gjer dette - vesle meg???
Likevel, det gjekk bra på vårt første møte! Ein solid administrasjon, dyktige styremedlemar rundt bordet og eg tenkjer - heldige Kari som får vera med å bruka tid og krefter på eit slikt meiningsfylt oppdrag saman med gode medarbeidarar. I tillit til at han som gav misjonsopdraget til fiskarar, tollarar og andre vanlege menneske på fjellet i Gallilea for 2000 år sidan, ser eg fram til nye møte.
Vi leste som bøn salmen "Din rikssak" heime ved kjøkkenborden ein morgon denne veka. Då merkte eg meg spesielt to adjektiv i denne bøna, det var STREK og VARM("og gjør meg sterk og varm"). Den bøna vil eg be for meg sjølv og alle medarbeidarane i Det norske misjonsselskap.
Og i dag vil eg sei til alle medarbeidarar: Lukke til når de skal ut i feltet denne helga - i alle verdenshjørner. Eg ber om at vi alle får vera "sterke og varme" i møte med oppdrag og enkeltmenneske. God helg!

Humør

"Eg kom for å visa at vi ikkje er fornærma" seier ordførar Trude frå nabokommunen Gulen til avisa Nordhordland i dag. Kjenner eg henne rett så sa ho det med ein rungande latter... Det er faktisk ofte vi ser og høyrer Trude slik som på bilete frå same avis. Saman med m.a. Terrakommunane vart ho som ordførar i Gulen invitert til landets første humørkonferanse på fredag. Dei synes visst synd i gulingane og andre "taparar" inne på Hjelmås. Men Trude svarar med humør for gulingane klarar seg nok.

På veg heim frå arbeid i går høyrde eg Inger Helene frå Humørfestivalen fortelja om seminaret og ideen bak festivalen, og bodskapen var enkel og for så vidt kjent: Det hjelper å le, det hjelper å ha godt humør, og det krevjande blir slett ikkje verre av at vi ler saman. Det var jo litt morosamt at dei skulle ha seminar om " å bli utbrent" på ein branntomt, men dette synes Inger Helene passa bra . Kreativt seier eg!

Eg mistenkjer ikkje arrangørane for festivalen for å forenkla eller fortrengja livet sine tunge sider, men dei ser det som ei inspirerande oppgåve å bruka humor som verkemidel for utvikling og framgang i bygdene våre. Det fortener dei honnør for!

At nokon brukar festivalen til å øydeleggja for andre slik vi las i Strilen på torsdag, synes eg mindre om. Slikt er tull! Så til dei som synes det er humor å plaga andre, så må eg berre sei: Dette er ikkje humor, det er utidig både for dei som vert plaga, og for dei positive kreftene på Hjelmås som spreier godt humør omkring seg. Så slutt med barnefakter og ikkje øydelegg for det positive!!

facebook

"Hei, og kjekt å sjå at dei gamle også inntek facebook, mammo er der og". Slike meldingar gler ei gamal dame og ny facebookar..

Ja, eg er på facebook!! Kvifor ? Tja, her er nokre grunnar:

1. Fordi eg hadde ungdomar heime i sommar som fiksa det for meg

2. Fordi eg synes det såg spennande ut

3. Fordi eg får kontakt med unge

4. Fordi eg likar kjappe meldingar

5. Fordi eg er det vi på strilamål kallar for "forveten"

Eg veit ikkje heilt kva eg har gjeve meg i kast med, men det gjer ikkje noko. Det er faktisk ganske facinerande å bli kjent med nye kommunikasjonsmåtar, og eg har tenkt å ha datamaskina med meg på gamleheimen og difor må eg følgja med.

Men altså - vi har fantastiske muligheter til å ha kontakt med kvarandre, og eg treng det.
Eg treng å kjenna at eg høyrer saman med andre, og no har eg prøvd meg på ein ny metode. Men eg treng også den gode, lange samtalen om liv, tru, sorger og gleder. Eg treng friske diskusjonar over kaffikoppen, i møte og i telefonen. Eg treng å lytta til andre sine meiningar og erfaringar, det er livslærdom i det. Om eg treng facebook er eg meir usikker på, men du verden så kjekt det er å oppleva at vaksne "Masfjordungar" "tanteungar" eller andre unge (og etter kvart eldre), spør om eg vil vera venner med dei.. Eg trur kanskje at eg etter kvart ser at eg "treng" også denne kontakforma - kven veit???

Best i Masfjorden

Sjølvsagt er det kjekt å motta melding om at Masfjorden er den beste kommunen å bu i i Hordaland, og den femte beste i landet.

Vi som bur her og som kjenner kommunen veit at det er godt å bu her, vi har kjent det på "kroppen". Det underlege er at ikkje fleire oppdagar at det er godt å bu i ein kommune med full barnehagedekkning og med kort eller ingen ventetid for sjukeheimsplass. Underleg at ikkje fleire vil bu ein kommune der kulturlivet blomstrar og kulturskulen gjev alle plass, der dei kyrkjelege tenestene når alle, born og unge har idretts- og fritidstilbod, og den vakkre naturen med fjell og sjø ligg klar for våre føter.

Kvifor bur ikkje fleire i denne kommunen? Vel ein times tid til Bergen, 45 min til Knarvik?

Ein del av svara veit vi, men neppe alle. Vi veit at vi skulle hatt eit meir allsidig næringsliv og at vi skulle hatt betre vegar. Eg trur at lukkast vi med desse utfordringane samstundes som vi klarar å marknadsføra oss som ein kommune med gode tenester, så vil folketalet aukast framover. Vi kan og skal ikkje lena oss tilbake og sei vi er best - det må målretta arbeid til for å "dela godene" med fleire.

Solskjær

Det har vore ein fantastisk sommar med sol og varme - det har vore ein fryd! I dag det er ikkje "solskinnet" eg vil kommentera, i dag blir det "solskjæret" - dvs Ole Gunnar Solskjær... Ikkje det at eg har så god greie på fotball og dei store stjernene på fotballbanene i inn- og utland, eg er neppe kvalifisert til å skriva fotballkommentarar - det treng eg heller ikkje for det har vi meir enn nok av. Men at eg ein gong var ei entusiastisk fotballmor på sidelinja på bana på Hosteland til både glede og forargelse for mine håpefulle, det kan dei nok skriva under på... Alt dette andre denne magiske ballen fører med seg av opp- og nedturar, pengar, makt og ære det har eg ikkje lagt sjela mi i i nemneverdig grad. Men enkelte spelarar merka eg meg, og ein av dei er Solskjær.
Det er noko ekte og truverdig over denne karen frå Kristiansund, det har eg alltid syns, og i dag fann eg ein god kommentar i Vårt Land om dette flotte fotballførebiletet frå klippfiskbyen som eg gjerne vil dela med lesarane. Vi treng gode førebilete, alle dei tusen som nett har kjempa på Ekebergsletta treng det, vi i "Old Boys" klassen treng det.
Makt, ære, suksess og ikkje minst pengar tek lett knekken på det ekte i nokon kvar. Ikkje det at eg trur denne fotballspelareren er er lytefri, men han tilfører oss noko verdifullt ved sin måte å framstå på som vi treng i vårt samfunn, og når ein sunnmøring i Vår Land omtalar ein nordmøring som eit "hjertemenneske", ja då må det vera noko i det.