Trist

Eg hatar fliret som mange har hatt rundt munnen dei siste dagane, fliret til kommentatorar, politikarar og pressefolk. Det ser ut for at dei kosar seg - kosar seg fordi det har gått gale for ein ny og uerfaren statsråd.
Det er trist det som har skjedd, trist for statsråden, trist for statsministeren og trist at tilliten til sentrale politikarar vert svekka. Men det er menneske det handlar om, ufullkomne mennske som vurderar feil, ser for kort og vert til mat for svoltne pressegribbar, kommentatorar og opposisjonspolitikarar. Pressa og opposisjonen må gjera jobben sin, men eg toler ikkje fliret dei får rundt munnen samstundes som dei med alvorlege rynker mellom augo forkynner kor gale dette er...
Sjølvsagt måtte statsråden gå, vi kan ikkje ha tillit til henne lenger etter det som har kome fram, men det er eit underleg spel, og eg likar det ikkje.
Eg er politisk svært så ueinig med statsråden, i morgon skulle ho vel eigentleg lagt fram ei kjønnsnøytral ekteskapslov. Det er også trist. Ekteskap mellom mann og kvinne skal ikkje lenger ha ei særstilling i Norge, og vi anar ikkje konsekvensen av det. Men regjeringa har bestemt seg, og dei køyrer på utan konsekvensanalyser av kva det får å sei når ein forkasta den naturlege ramma rundt barnet sin oppvekst, saman med mor og far. Manuella Osmundsen får ikkje leggja fram den lova, kanskje er ikkje det det verste for henne nett i kveld. Den personlege tragedien for statsråden vonar eg ho får hjelp til å takla og det kjem nok ein ny statsråd på plass ganske snart. Det triste med det er at det diverre ikkje blir ein ny barne- og familiepolitikk av skiftet, men fortsatt ein politikk der dei vaksne sine behov går framfor barnet sin rett til ein far og ei mor.